Codziennie pszczoły-zwiadowcy patrolując teren wokół ula „przelatują” wiele kilometrów. Kiedy znajdą coś interesującego i przydatnego (np. nektar, miejsce na założenie nowego gniazda) wykonują specjalny taniec informujący pozostałe pszczoły o charakterze i położeniu swojego znaleziska. Wyróżnia się kilka rodzajów pszczelich tańców:
okrężny/okrągły – jeżeli znalezisko jest w małej odległości od ula,
wywijany (wykonywany po torze spłaszczonej cyfry 8) – gdy znalezisko jest dalej.
Im większa odległość jest do pokonania tym bardziej taniec okrężny przechodzi w wywijany, a ruch pszczoły i częstotliwość wymachiwania odwłokiem stają się wolniejsze. Kierunek odchyłu od osi tańca też jest istotny i wskazuje na kierunek lotu: jeśli tańcząca pszczoła kieruje się ku górze oznacza to, że do znaleziska trzeba lecieć w stronę słońca, jeśli w dół to w przeciwnym kierunku.
Taniec może również pełnić inne funkcje, np.:
taniec alarmowy ostrzega przed pojawieniem się zanieczyszczonego/trującego pokarmu w ulu (ruch zygzakowaty lub spiralny połączony z potrząsaniem odwłokiem),
taniec czyszczący zachęca do wyczyszczenia zabrudzonej pszczoły (pszczoła przestępuje wówczas z nogi na nogę i potrząsa ciałem),
taniec radości/wibracyjny zachęca matkę do godów.
Pozostałe pszczoły nie muszą widzieć swoich tańczących sióstr (w końcu w ulu panują ciemności). Do zrozumienia przekazu wystarczy im słyszenie bzyczenia i wyczuwanie ruchów. To się nazywa komunikacja!